Η πιο σκοτεινή ώρα, η ιστορική ταινία που σπάει ταμεία αυτό τον καιρό στους κινηματογράφους και έχει ως κεντρικό θέμα της την κατανόηση και τη διαχείριση του αισθήματος ενός έθνους, θα έπρεπε να ιδωθεί και να μελετηθεί από πολλές «γωνίες» από το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας μας.
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Όχι γιατί ενδεχομένως κάποιοι θα δουν σε αυτήν την επανάληψη του βασανιστικού συναισθηματικού διλήμματος που ένιωσε υπό άλλες συνθήκες και ο ελληνικός λαός το πρώτο οκτάμηνο του 2015, όταν καλούνταν να επιλέξει μεταξύ «επώδυνου συμβιβασμού και τυφλής ρήξης» με τους δανειστές Γερμανούς.
Ούτε επειδή αποτελεί ένα σπουδαίο μάθημα ηγεσίας, το οποίο εμείς οι Έλληνες έχουμε διδαχθεί άπειρες φορές στην Ιστορία μας – τελευταίος που μας το δίδαξε ο Παύλος Μελάς: Να έχεις τη θέληση να «πέσεις» στον αγώνα για να ξυπνήσεις συνειδήσεις και να «οικοδομήσουν» την πατρίδα πάνω στην απώλειά σου οι επόμενες γενεές.
Με αυτήν τη στέφανο «ξύπνησε» και ο Τσόρτσιλ τον βρετανικό λαό όταν χρειάστηκε να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει με τον Χίτλερ ή όχι. Αξίζει να δει κανείς αυτή την ταινία, που απογειώνει η εκπληκτική ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν, για να διαπιστώσει κανείς πώς προετοιμάζουν οι Βρετανοί εδώ και έναν χρόνο τώρα τον λαό τους και τον κόσμο για τη στιγμή της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι το θέμα!
Η ταινία αυτή δεν αποτελεί μια κλασική εμπορική απόπειρα, ούτε μπορεί να ιδωθεί αποκομμένη από άλλες πρωτοβουλίες που έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου. Υπάρχει σχεδιασμός! Το καλοκαίρι είδα σε θερινό σινεμά την ταινία «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν.
Πρόκειται για την ηρωική προσπάθεια απεγκλωβισμού Βρετανών στρατιωτών οι οποίοι είχαν σπεύσει στη Γαλλία για να βοηθήσουν τους αμυνόμενους Γάλλους να αντισταθούν στις δυνάμεις του Χίτλερ. Προσπάθεια που πέτυχε χάρη στην ιδέα του Τσόρτσιλ να επιτάξει τον στόλο των μικρών αλιευτικών της πατρίδας του και χάρη στον ηρωισμό απλών ανθρώπων που έσπευσαν να σώσουν τον στρατό τους.
Όταν τέλειωσε η ταινία, έφυγα με μια διπλή αίσθηση από το σινεμά.
Πρώτον, οι Βρετανοί άρχισαν τη διαδικασία τόνωσης του εθνικού αισθήματος για το Brexit. Μόνον αυτοί θα μπορούσαν να παρουσιάσουν τόσο ηρωικά αλλά και τόσο ρεαλιστικά (δεν υπήρξε ούτε μισή σκηνή με αίμα) την υποχώρηση του εγκλωβισμένου στρατού τους ως μείζον ιστορικό γεγονός. Τα κατάφεραν όμως μέσα από το πρόσωπο ενός πιλότου μαχητικού τους, ενός νεαρού 16χρονου μέλους πληρώματος επιταγμένου αλιευτικού, μέσα από τον νεαρό στρατιώτη που επέζησε.
Δεύτερον, έφυγα με την αίσθηση ότι οι Βρετανοί ρίχνουν γέφυρες στους Γάλλους. Τους θυμίζουν ποιοι στάθηκαν δίπλα τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο απέναντι στον Χίτλερ. «Η πιο σκοτεινή ώρα» παραλαμβάνει τη σκυτάλη από εκεί που την άφησε η «Δουνκέρκη». Ο απελπισμένος στην πρώτη φάση της ηγεσίας του Τσόρτσιλ θεωρεί ότι «πρέπει να ξυπνήσουμε τους παλαιούς μας φίλους Γάλλους».
Γρήγορα και αφού ο βρετανικός στρατός στη Δουνκέρκη διασώζεται από απλούς Άγγλους ψαράδες, ο Τσόρτσιλ καλείται να απαντήσει στο ερώτημα «συνθηκολόγηση με τον Χίτλερ ή πόλεμος», έχοντας τον βασιλέα (αρχικώς) και όλο το κόμμα του απέναντι.
Λαμβάνει την απόφαση σε ένα βαγόνι του μετρό συνομιλώντας με απλούς πολίτες, μεταξύ των οποίων και η οκτάχρονη Τζερόμ – πάλι η επόμενη γενεά παρούσα. Ρωτά αν πρέπει να συνθηκολογήσει η χώρα και του απαντούν όλοι, λευκοί και μαύροι, «Ποτέ». Η μικρή Τζερόμ απαντά «Ποτέ» δύο φορές!
Αν προσθέσει σε αυτές τις δύο εκπληκτικές ταινίες και το βιβλίο του Τζάιλς Μίλτον «ο ανορθόδοξος πόλεμος του Τσόρτσιλ» (πάλι περιγράφεται από αρχεία του ΥΠΕΞ η συνεισφορά του βρετανικού λαού στην προετοιμασία για τον πόλεμο), καταλήγει σε ένα και μόνο συμπεράσμα: Οι Αγγλοι θυμίζουν στον λαό τους ότι πέρασαν και δυσκολότερες καμπές από το Brexit αλλά άντεξαν, νίκησαν, δεν παραδόθηκαν. Στην πραγματικότητα, προετοιμάζουν έξυπνα τον λαό τους για την επόμενη μέρα, με πίστη στον εαυτό τους.
Τώρα, λοιπόν, που και η δική μας ηγεσία βρίσκεται στο δίλημμα «συμβιβασμός με παραχώρηση τίτλων της εθνικής μας κληρονομιάς όπως το όνομα Μακεδονία ή λύση με όρους εθνικής υπεροχής», καλό θα ήταν να μελετήσει την ταινία «Η πιο σκοτεινή ώρα». Να δει πώς αφουγκράζεται κάποιος το εθνικό συναίσθημα.
Διότι χρόνος για να προετοιμάσει τον λαό με τη μέθοδο των Αγγλων δεν νομίζω ότι υπάρχει! Αλλά και αν υπήρχε σιγά μην αφηνόταν σκηνοθέτης-παραγωγός να γυρίσει ταινία της προκοπής για την εθνική ταυτότητα. Ένας που το αποπειράθηκε λιθοβολείται.
defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου